متاسفانه با عملکردی که آموزش و پرورش و برنامه ریزان درسی و مولفان کتاب در سالهای اخیر داشته اند،در قسمت تدریس نگاره ها به موضوع بسیار مهمی همچون بخش کردن و صداکشی کلمات اهمیت کمی قایل شده و هر سال تأکید کمتری در این باره می نمایند ولی واقعیت یک چیز دیگری است مخصوصا در مناطق دوزبانه همانند استان کردستان؛ بنابراین لازم و ضروری است تا همکاران محترم اهتمام بیشتری در این زمینه داشته و این کار را مثل سابق از بخش نگاره ها با جدیت پیگیری نمایند. چرا که در حال حاضر دانش آموزان وقتی وارد درس فارسی می شوند از همان نشانه ی ( ا ، ب) که خواندن و نوشتن کلمه ی (آب-بابا )را یاد می گیرند ضرورت بخش کردن و صداکشی برای خواندن و نوشتن، جای خالی تلاش های جدی تر برای آموزش این فعالیت را احساس می شود، ولی متاسفانه طرح دیر هنگام این مسئله در این زمان، که معلول دوگانگی در نگاره ها و دو بخش دیگر روان خوانی و نشانه ها است، مشکل بسیار بزرگی رابرای نو آموزان و معلم به وجود می آورد. در این مورد استدلال مولفان و برنامه ریزان درسی این است که تأکید بر این امر باعث خستگی و زدگی دانش آموزان می شود ولی غافل از اینکه عدم تأکید بر آن نیز باعث مشکلات متعدد و در نتیجه احساس یأس و ناامیدی ناشی از ناتوانی در خواندن کلمات و نوشتن آن ها می شود. باید به این دسته از دوستان بگیم که تا زمین را خوب شخم نزنید و خاکش را زیر و رو نکنید هر چند کشاورز مجرب هم باشد ولی محصول با کیفیت و کمیت بالایی برداشت نخواهد نشد. پس چه بهتر یک ماه سوهان روح دانش آموز باشیم تا لذت خواندن و نوشتن را به او بچشانیم به جای اینکه باعث احساس ناتوانی و عجز و احساس حقارت و سرکوفت شنیدن در دانش آموزان گردیم.
