برخى از والدین با دیدن پرتحرکی فرزندان خود به بیش فعالی آنها مشکوک می شوند اما باید دانست که جنب و جوش زیاد نشانه قانع کننده ای برای این اختلال نیست.
ناتوانى در تمرکز و نداشتن صبر در گوش کردن، ناتوانی در توجه به جزئیات، ناتوانی در انجام تکالیف مدرسه و سایر وظایف محوله، بی دقتی و بی نظمی، گم کردن مدام وسایل، بی قراری (معمولا نشستن آرام در یک جا برای این کودکان مشکل است) و ناتوانی در انتظار کشیدن از دیگر علائم این اختلال است.
به کودکان برچسب “بیش فعالی”نزنید
-آموزش‌های بیش از حد به کودکان باعث نابودی کودکان می‌شود و در حال حاضر تمام دنیا آموزش‌های رسمی برای کودکان زیر شش سال منسوخ شده است.
کودکان نباید تحت آموزش‌های رسمی و مستقیم قرار گیرند زیرا این امر باعث فاصله گرفتن کودک از کودکی‌اش می‌شود. کودکی که از کودکی خود فاصله بگیرد و لذت کودکی را تجربه نکند، در نوجوانی و بزرگسالی به دنبال جبران عقده‌های انباشته شده خود در دوران کودکی گرایش می‌یابد.
-در گذشته به علت بزرگ‌تر بودن فضای خانه‌ها فعالیت کودکان خیلی به چشم نمی‌آمد در حالی که در حال حاضر به دلیل آپارتمانی و کوچک شدن فضای منازل، کودکان با انجام کوچک‌ترین تحرکی مورد سرزنش قرار گرفته و برچسب بیش فعال می‌گیرند.
-پیش‌فعالی و hyperactive دو مقوله متفاوت است .hyperactive کسانی هستند که بیش از همه فعالیت داشته اما قدرت تمرکز خوبی دارند در حالی که پیش‌فعال‌ها علاوه بر اینکه فعالیت بیش از حد دارند، قدرت تمرکز هم ندارند.
بیش فعال‌ها به هیچ عنوان نمی‌توانند یک جا ثابت بمانند در حالی که در خانه می‌توانند بازی‌های کامپیوتری، نقاشی و اقداماتی از این دست داشته باشند.
اگر برای مثال کودک نمی‌تواند در مهدکودک بنشیند در حالی که در خانه این رفتارها را ندارد به هیچ عنوان نمی‌توان گفت بیش فعال است زیرا بیش فعال‌ها بیش از 2، 3 دقیقه قادر به کنترل خود نیستند.
– همواره در طول تاریخ افراد موفق کسانی بودند که کودکی متفاوتی داشتند و این تفاوت‌ها مبنی بر بی‌ادبی، ناتوانی و… نیست، در حال حاضر والدین به دلیل تک فرزندی، نگرانی و دغدغه‌ای بیش از حد داشته و عمدتا برای جلوگیری از آسیب کودک و تربیت صحیح آن، اقدام به کنترل بیش از حد کودک خود می‌کنند.
-والدین که با کنترل بیش از حد کودک تصور می‌کنند که کودک موفقی تربیت خواهند کرد، در حالی که کنترل بیش از حد کودک دقیقا نقطه مقابل خلاقیت و موفقیت کودک است.
-کودکانی که کارهای تکراری انجام می‌دهند و دائما در حال تکرار فعالیت‌های یکسان و مشابه هستند خلاقیت کمتری داشته در حالی که اگر به کودکان کنجکاو فرصت بروز هیجانات داده شود، انسان‌های موفقی می‌شوند.
انسان‌های موفق کسانی هستند که در زندگی‌شان از فضای ثابت و راکد فاصله می‌گیرند.
– انسان‌هایی که فعالیت بیش از حد یا مختلف دارند بالاخص کودکان زیر 6 سال نشانه اختلال یا hyperactive بودن، نیست.
بیش فعالی اختلال است
در حالی که بسیاری از کسانی که ما تصور می‌کنیم بیش فعال هستند در واقع بیش فعال نبوده و باید بدانیم اگر اثبات شود که کودک دارای اختلال بیش فعالی است، راه‌حل آن در سن پیش از دبستان قرص‌درمانی نیست، بلکه رفتاردرمانی است.
اگر با این کودکان مدارا شود می‌توانند در آینده موفق شوند و اگر با آنها مدارا نشود، ممکن است در آینده به انسان‌های وحشتناک و بزهکار تبدیل شوند.
-متاسفانه به اشتباه به بسیاری از کودکان انگ بیش فعالی زده می‌شود، 80 درصد کسانی که ما فکر می‌کنیم بیش فعال هستند، در واقع نیستند و ما چون بی حوصله‌ایم، خسته‌ایم و اعصاب نداریم سریع برچسب بیش فعالی به کودک می‌زنیم و باید بدانیم که باید استرس را از کودکان بگیریم نه به آنها برچسب بزنیم و استرس بدهیم.
– باید به کودکان فرصت تخلیه هیجانات و انرژی‌ها را داد،زمانی که فرد در کودکی تخلیه شود حتی اگر بسیار پر تحرک باشد درزمان بزرگسالی نسبتا آرام می‌شود اما برعکس وقتی که به فرد در کودکی اجازه تحرک داده نمی‌شود، در بزرگسالی آن را جبران می‌کند.
وقتی کودک در کودکی تخلیه هیجانی شده باشد باعث می‌شود در بزرگسالی آرام‌تر شود زیرا نیازهای آن در کودکی برطرف شدن است، اما سرکوب کردن نیازهای کودک باعث ایجاد مشکلات بسیار زیاد آن در بزرگسالی می‌شود.
-روانشناسان معتقدند که
تمام مشکلات دوره بزرگسالی ریشه در کودکی دارد، مهم‌ترین آن از لحظه متولد تا پایان شش سالگی است زیرا این دوره سنی هم می‌تواند آسیب زننده باشد و هم کمک کننده زیرا 60 درصد از شخصیت کودک در زیر شش سال و 20 درصد تا پایان دبستان و 20 درصد آن هم به سختی در بزرگسالی شکل می‌گیرد.
-تشخیص بیش فعالی و همچنین سایر اختلالات برای سنین زیر شش سال بسیار سخت بوده و به سادگی قابل تشخیص نیست و نمی‌توان به گفته یک روانشناس اکتفا کرد زیرا ما نمی‌توانیم سریع به کودکان برچسب اختلال روانی بزنیم.
-باور غلط والدین درخصوص کودکان این است که بچه باید “حرف گوش کن” باشد،در حالی که قرار نیست کودک زیر شش سال حرف کسی را گوش دهد، بلکه والدین باید از زاویه دید کودک دنیا را ببینند.
منبع: کانال کودکان بیش فعال
شاید این موضوعات هم مورد پسند شما باشد ⇓