۱) در برخورد با کودکان و نوجوانان ملایم و منطقی باشید. ۲) اجازه ابراز وجود را به نوجوان خویش بدهید و به نظرات آنها احترام بگذارید. ۳) از مقایسه کردن فرزندان با هم یا با دیگران جدا بپرهیزید. ۴) هیچ گاه نظریات خویش را به کودکان و نوجوانان تحمیل نکنید. (تا حد امکان نظریه خود را ساده و عینی- قابل لمس و درک- برای دانش آموز توضیح دهید.)
۵) همواره سعی کنید توان مندی های کودکان و نوجوانان را مدنظر قرار دهید، نه ضعف ها و ناتوانایی های آنها را. ۶) به دانش آموزان در حد توانایی هایشان مسئولیت بدهید. ۷) تجارب موفقیت آمیز کودک و نوجوان را افزایش دهید. ۸) فرزند خود را محکم، مستدل و منضبط بارآورید (سعی کنید عصبانیت، شما را از حالت اعتدال خارج نکند.)
۹) به دانش آموز در حد نیاز اجازه فعالیت و بازی بدهید. ۱۰) مهارت های اجتماعی کودک و نوجوان کمرو و دارای عزت نفس پایین را تقویت کنید. ۱۱) همیشه در برخورد با نوجوان حالت پذیرندگی، و نه طردکنندگی، داشته باشید. ۱۲) سعی کنید بیش از حد آنها را به خود وابسته نکنید.
۱۳) کودک یا نوجوان خود را با الگوهای رفتاری مطلوب آشنا کنید. ۱۴) فرزندتان را هیچ گاه با موضوعات خراقی (دیو، لولو، غول و…) نترسانید. ۱۵) توجه داشتید باشید که محبت به یک دانش آموز موجب بی توجهی به دیگری نشود. ۱۶) تحمل کودک یا نوجوان را برای مواجه شدن با ناکامی های احتمالی افزایش دهید.
۱۷) با فرزندان خود مثل یک دوست صمیمی برخورد کنید. ۱۸) توقعات آنها را در حد معقول و درست برآورده سازید. ۱۹) در پرورش استعدادهای بالقوه ی فرزندان جدیت به خرج دهید. ۲۰) هیچ گاه فرزندان را با القاب نامناسب صدا نزنید و از تمسخر آنها جدا بپرهیزید.
۲۱) توجه داشته باشید که مشاجرات لفظی در خانه (میان پدر و مادر) در روحیه یا رفتار کودک یا نوجوان منعکس می شود. ۲۲) محبت شما نسبت به فرزندتان به صورت تظاهرات سطحی ابراز نشود. خالص ترین و سالم ترین محبت در تلاشی که به طور روزمره برای اعطای اعتماد به نفس و استقلال به فرزندتان به عمل می آورید، جلوه گر می شود.
۲۳) به سرگرمی ها و تفریحات مناسب در زندگی فرزندان اهمیت دهید و نسبت به آن بی تفاوت نباشید. ۲۴) در محبت کردن به فرزندان راه افراط یا تفریط (زیاد یا کم) را در پیش نگیرید، محبت متوسط توام با صمیمیت، اثر فراوانتری دارد.
