پرورش مهارت های اجتماعی کودکان پیش دبستانی
۱- روش الگوبرداری: ایجاد الگویی از رفتار اجتماعی که موجب می‌شود فرد دیگری از طریق مشاهده و تقلید فرا گیرد، الگوسازی اجتماعی نام دارد. کودک رفتار شخص دیگری را مشاهده می‌کند. سپس با اجرای مشابه در موقعیتی مشابه آن رفتار را تقلید می‌کند.
کودکان به دو شیوه از دیگران تقلید می‌کنند:
الف. مشاهده رفتار همسالان و بزرگترها،
ب. تأثیرپذیری از شنیدههای دیگران (همسالان، مربی و خانواده)
۲-روش مربیگری: این روش برخلاف الگو که از رفتار تقلید می‌شود به شکل راهنمایی کلامی به طور پیاپی و طی جلسات وبرنامه های دیگری صورت می‌گیرد.
۳- فراهـم کردن فرصت برای سـخن گقتنکودکان مثال: از کودک بخواهید در مورد آنچه دوست دارد صحبت کند و چرایی آن را شرح دهد.
۴- روش خودآموزی: این گونه است که کودک در مورد یک مسئله و علت بروز آن (مثل یک اختلاف کودکانه) بین بچه ها صحبت می‌کند و سپس نتیجه گیری می‌کند. مثــال: کتابی را تا اوج داستان بخوانید و از کودکان بخواهیـد راهکارهایی بـرای ادامه کار قهرمان پیشبینی کنند.
۵- روش قضاوت و داوری: در این روش سعی بر این است که کودک بتواند انواع واکنش های احتمالی یک موقعیت را که برخی انطباق پذیرترند و یا حتی اتفاق افتاده اند، تشخیص دهد. مثال: از کودک بخواهید به عنوان پلیس یا شهردار کودکستان، راهکارهایی ارائه دهد.
۶- روش تقویت رفتار: اگر کودک بتواند موقعیت برقراری ارتباط را بهتر بشناسد، در افزایش درک اجتماعی او مؤثر است و تکرار و تقویت می‌تواند در شناخت و یا ثبت یک رفتار کمک کند.
۷-روش نمایش و قصه گویی: قصه و نمایش از ابزارهای مؤثر برای آموزش مهارت‌های اجتماعی در کودک پیش دبستانی هستند. (مجیب و دیگران،. (۱۳۸۸)
۸- آموزش از طریق بازی: بازی وسیله‌ای است مناسب برای آموزش مهارت هایی چون فعالیت گروهی، همکاری تعاون، رعایت نوبت و… در کودک پیش دبستانی)
۹- روش گردش علمی: یکی دیگــر از روش های مناسب، که عمدتاً به شناخت محیط اطراف منجر می‌شود، روش گردش علمی است. در این روش کودک علاوه بر شناخت محیط، با افراد گوناگون جامعه (پستچی، رفتگر، فروشنده و…) آشنا می‌شود. (همان: ۱۷۴ ـ(۱۷۰(
۱۰- بازی عامل رشد اجتماعی: بازی موجب می‌شود که کودک خود را به عنوان یک عامل فعال در محیط به حساب آورد و نه شخصی که فقط واکنش نشان می‌دهد. در خانواده و مدرسه، معمولاً از کودک می‌خواهند که از الگوهای رفتاری تعیین شده پیروی کند اما در دنیای بازی، کودک می‌تواند دنیا را آنقدر کوچک کند که به برازنده خودش شود و به میل خود آن را دستکاری کند. (روانشناسی رشد، (۱۹۹:۱۳۷۶)