مچ، ترین مفصل دست است که محدودیت های آن توسط هیچ کدام از مفاصل اندام فوقانی قابل جبران نیست و مشکلات بسیاری را در حرکت‌های ظریف ایجاد می‌کند .
حرکت‌های مچ و دست را در هیچ یک در هیچ شرایطی نمی توان از یکدیگر جدا نمود ، بنابراین درمانگر باید فعالیت های ترکیبی مچ دست را در برنامه درمانی خود بگنجاند ، در عین حال باید این نکته را نیز در نظر گرفت که هیچ یک از مفاصل موجود در دست نیز ، به عنوان یک ماهیت مکانیکی مجزا و منفصل از سایر مفاصل نیست.
بنابراین عملکرد هر یک از مفاصل به عنوان بخشی از یک زنجیره حرکتی منظم در نظر گرفته می شود و با توجه به مطالب مطرح شده ، دست باید قبل از اینکه بتواند مهارت نوشتن را انجام دهد، به لحاظ عملکردی و فیزیولوژیکی به رشد کافی برسد.
پیشنهاد می‌شود فعالیت‌هایی که به منظور افزایش و تقویت ثبات مجدد در وضعیت خم شدن آن به عقب همراه با مهارت های دقیق انگشتی در برنامه درمانی گنجانده می شوند، در سطوح عمودی در بالای سطح چشم فرد دانش آموز اجرا شوند، زیرا کار کردن در چنین وضعیتی سبب تقویت عضلات بازو و افزایش ثبات مفاصل شانه و کتف نیز می‌شود.
از فعالیت‌های لذت بخش در این مرحله، می‌توان نقاشی روی تخته با قلم مو را نام برد. انواع پگبوردها و تخته های بازی، از جمله وسایل بازی هستند که می‌توان آنها را بر روی دیوار ثابت نگه داشت و به منظور افزایش ثبات مچ دست با آنها بازی نمود.
ثبات و افزایش فضای بین انگشت شست و اشاره
سفتی عضلانی در سمت داخل مچ سبب محدودیت در دامنه حرکتی و کاهش ثبات مورد نیاز مچ در انجام اعمال دستکاری دست می شود .
مفصل قاعده شست باید بتواند به طور کامل بچرخد، تا نوک انگشت شست به منظور گرفتن ابزار نوشتاری در مقابل انگشت اشاره قرار گیرد.
حرکت های ناقص این مفصل سبب می‌شود که انگشت شست نتواند در وضعیت صحیح مورد نیاز قرار گیرد.
افزایش فضای بین انگشت شست و اشاره به ویژه به هنگام برداشتن اشیا بزرگ ضروری به نظر رسیده و سبب راحتی انجام کار می‌شود.
