جدا نویسی یا سرهم نویسی کدام درست است؟

جدا نویسی یا سرهم نویسی کدام درست است؟

این دو نشانه در فارسی یا «حرف ربط» هستند و یا «نشانه پرسش»، که در هر دو صورت جدا نوشته می-شوند. مانند این است که، آن است که، ممکن است که.
* عدد و معدود
عدد و معدود چون هر کدام یک نوع دستوری مستقل (صفت و موصوف) هستند به هم نمی چسبند. پس،
ننویسیم بنویسیم
یکماه یک ماه
پنجروز پنج روز
یکدوره یک دوره
تبصره ـ اگر ترکیب عدد و معدود با هم یک کلمه مستقل ایجاد کند، باید متصل شوند. مانند
پنجروزه، ششدر، یکنواخت (قید)، پنجشنبه، یکشنبه، یک ساله
* این و آن
«این و آن»، وقتی قبل از اسم قرار بگیرد نقش صفت اشاره را دارند، بنابراین یک نوع دستوری مستقل هستند و جدا نوشته می شوند. پس؛

ننویسم   بنویسیم
آنروز      آن روز
اینصورت     این صورت
آنگونه     آن گونه
اینگونه    این گونه
اینکار     این کار
تبصره- اگر ترکیب این و آن و اسم بعد از آنها، کلمه مستقل دستوری تشکیل بدهد باید متصل نوشته شوند. مانند آنجا، اینجا (قید مکان)، آنچنان، اینچنان، همین، همان، همچنان، همچنین.

* نکته- نکته مهم در این مورد، «آنکه و اینکه» است. باید در نگارش این دو دقت کرد. این ترکیب به هر دو گونه متصل و منفصل نوشته می شود:
متصل: اگر حرف «که» در این ترکیب به معنی «کسی که» باشد، در ترکیب با «آن و این» معنای ضمیر اشاره را دارد: آن کسی که، این کسی که؛ در این صورت باید متصل نوشته شود. مانند: آنکه می آید برادرم است.
منفصل: اگر «که» در این ترکیب حرف ربط باشد و «آن و این» خود ضمیر اشاره، چون هرکدام یک نوع دستوری جدا هستند پس منفصل نوشته می شود. مانند «مگر آن که…».
* فعل «است»
گفتیم که مبنای نگارش فارسی حفظ استقلال کلمات است. در نگارش فعل «است» باید به دو نکته توجه کرد:
– اگر کلمه قبل از «است» مختوم به صامت باشد به هیج وجه این دو به هم نمی چسبند. پس،
ننویسیم بنویسیم
خوبست خوب است
همانست همان است
اینست این است
آنست آن است
اگر کلمه پیش از «است» مختوم به مصوت بلند â و ū باشد، «الف» در «است» می تواند حذف شده، به هم متصل شوند. مانند پیداست، داناست، رواست، آنجاست، زیباست، نیکوست، بدخوست، سخنگوست، دانشجوست.
* ای (حرف ندا)
نشانه ندای «ای» پیش از منادا هرگز به منادا نمی چسبد. پس،
ننویسیم بنویسیم
ایخدا ای خدا
ایدوست ای دوست
ایعشق ای عشق
ایوای ای وای
ایدریغ ای دریغ
ایعجب ای عجب
ایداد ای داد
* تر و ترین
پسوندهای صفت تفضیلی و عالی، به کلمات پیش از خود می چسبند. پس،
ننویسیم بنویسیم
به تر بهتر
بیش تر بیشتر
بزرگ تر بزرگتر
کوچک تر کوچکتر
کم تر کمتر
بیش ترین بیشترین
کم ترین کمترین
مهم تر مهمتر
اما چند استثنا وجود دارد که در آن حالت «تر و ترین» به کلمه پیش از خود می چسبند که هرکدام مطابق پنج اصل ذکر شده اثبات می شوند:
– در کلمات عربی و واژه های دشوار. مانند مجلل ترین، مفصل ترین، مستقل ترین
– در کلمات مختوم به مصوت بلند ī مانند قانونی ترین، صمیمی ترین، انسانی تر
– در کلمات مختوم به های بیان حرکت مانند زنده تر، پخته تر، خسته ترین
– در کلمات مختوم به حرف «ت» مانند سخت تر، دوست تر
– در کلمات مرکب: خطرناک تر، غمگین تر، بی دین تر
* که و چه
این دو نشانه در فارسی یا «حرف ربط» هستند و یا «نشانه پرسش»، که در هر دو صورت جدا نوشته می-شوند. مانند این است که، آن است که، ممکن است که.
تبصره- اگر «چه و که» در ترکیب با کلمات دیگر یک کلمه مرکب با نوع دستوری مستقل بسازند باید متصل نوشته شوند. مانند آنچه (آن چیزی که)، آنکه (آن کسی که)، چونکه، چنانکه، چنانچه.
* را
نشانه «را» در جملات فارسی کاربردهای گوناگون دارد که در جای خود به آن خواهیم پرداخت؛ اما در هر مورد که باشد جدا از کلمه خود نوشته می شود. پس،
ننویسیم بنویسیم
ترا تو را
کرا که را
جانرا جان را
آنرا آن را
اینرا این را
تبصره- تنها در دو صورت «را» به کلمه قبل از خود می چسبد: مرا و چرا

جدا نویسی یا سرهم نویسی کدام درست است؟ -پاکدلها

برای مشاهده و دانلود نرم افزارهای مرتبط با تشخیص و درمان اختلالات یادگیری اینجا کلیک کنید

برای مشاهده و دانلود فایل های تمرینی بهبود هوش ، حافظه و  یادگیری ویژه دبستان و پیش از دبستان اینجا کلیک کنید