بخش اعظم اوقات روزانه دانش آموز در مدرسه سپری می شود و تجربه های مدرسه تأثیرات گیری در وی باقی می گذارد و روابط دانش آموز با همسالان و کارکنان مدرسه (شامل معلم ها ، کمک معلم ها، مدیران، کارکنان دفتری و کارکنان خدماتی) یکی از بخش های تشکیل دهنده تجربه مدرسه است.
محیط مدرسه چیزی بیش از تدریس و یادگیری مطالب درسی است. دانش آموزان باید، علاوه بر برنامه تحصیلی، از عهده «برنامه تحصیلی پنهان» ارزش ها و رفتارهای مورد انتظار نیز برآیند. آنان باید مقررات پیچیده ای را برای شرکت در کلاس درس بیاموزند، فی المثل باید یاد بگیرند چگونه خود را بشناسانند و چگونه آنچه را می دانند ابراز کنند.
پژوهش های بسیاری نشان می دهد که شمار زیادی از دانش آموزان دچار ناتوانی های یادگیری نه تنها با مشکل تحصیلی مواجه می شوند، بلکه اغلب مشکلاتی هم در فراگیری رفتارهای مناسب مدرسه دارند. آنها غالبا روابط رضایت بخشی با معلم ها و همکلاسی های خود در محیط مدرسه ندارند، تمجید و قدردانی بسیار کمتری از تلاش هایشان می شود و بیشتر در معرض انتقاد، تأیید نشدن و حتی نادیده گرفته شدن هستند (وان، زاراگوزا، هوگان و واکر، ۱۹۹۳؛ بریان، ۱۹۹۱ ب).
معلم هایی که نسبت به این عوامل منفی، که وجود آنها می تواند به دلسردی از یادگیری منجر شود، حساس هستند می توانند با اتخاذ اقداماتی محیط تحصیل را برای پرورش مطلوب دانش آموزان آماده سازند.
