ارزیابی گسترده گفتاری – شنیداری، شامل ارزیابی وضعیت شنوایی فرد بوده که معمولا توسط مربی بهداشت مدرسه یا گفتار درمان ( آسیب شناس گفتار – زبان) انجام می پذیرد.
در بررسی اولیه بسیار مهم است که بدانیم آیا سیستم شنوایی محیطی برای کسب اصوات گفتاری به اندازه کافی توانایی دارد، یا خیر. افراد می بایستی دقت داشته باشند که انجام آزمون های صوت خالص در محیطی پر سروصدا (نظیر دفاتر پرستاری، سالن مدرسه یا مراکز درمانی) ممکن است موجب عدم شناسایی اختلالات خفیف شنوایی شود. ولی باید بدانیم که همین میزان کاهش شنوایی می تواند اثرات مضری بر تحصیل کودک داشته باشد (کیث ۱۹۸۱(۴)
در مواردی که کودک در آزمون ارزیابی شنوایی موفق نبوده، لازم است که وی مجدد توسط یک شنوایی سنج مورد ارزیابی قرار گیرد.
ارزیابی شنوایی به وسیله اجرا آزمون های ارائه شده در ذیل (توسط شنوایی سنج) در موفقیتی مناسب برای آزمون (نظیر: پوشیدن کفش های ضد صدا)، در جهت بررسی وضعیت سیستم شنوایی محیطی به منظور دستیابی به تشخیص افتراقی صورت می پذیرد.
با توجه به نتایج بدست آمده از آزمونها، ممکن است شنوایی سنج از یک دسته آزمونهای اضافی دیگر جهت ارزیابی پردازش شنوایی مرکزی استفاده کند.
۱- ارزیابی ادیومتری اصوات خالص ، که آستانه های مربوط به اصوات خالص را ارائه می دهد (اندازه گیری فعالیت و حساسیت شنوایی)
۲- ادیومتری امپدانس ، که عملکرد گوش میانی را می سنجد (جنبش پرده صماخ)
٣- ادیومتری گفتار ، که آستانه های دریافت گفتار (سطوحی که فرد در آن می تواند کلمات را تکرار کند یا این که گفتار را درک نماید) و نمرات مربوط به تشخیص گفتار (درصدی که در آن فرد می تواند کلمه را به درستی بشنود) را ارائه می دهد.
