👈 همه اطفال به نظارت و ثبات نیاز دارند. با بزرگتر شدن کودکان، معلمین و والدین انتظار دارند که آنها نسبت به اعمال خود مسئولیت پذیری داشته باشند، به طور مستقل عمل نموده و بتوانند با بی ثباتی های زندگی روزمره مواجه شوند.
بچه هایی که اختلال نقص در توجه آنها دارای اساس عصب شناختی اولیه می باشد (و نا بالغ نیز قلمداد می شوند)، معمولا نسبت به بچه های همسن خود زمان بیشتری به نظارت و ثبات نیاز دارند.
به دلایل زیادی مواجه شدن با کودکان دارای ADD مشکل است. گاهی این کودکان نشان می دهند که کاملا قادر هستند عملکردی مطابق سن خود داشته باشند و همین امر موجب می شود که والدین و معلمین رفتار نامطلوب کودک را کاملا عمدی تلقی کنند و گاه همین کودکان خصوصا در هنگام بلوغ) از این که والدین یا معلمین در کارشان دخالت می کنند، ناراحت شده و مایل هستند که کارها بر عهده خودشان گذاشته شود، ولی به دلیل نداشتن توانایی سازماندهی، اغلب عملکرد آنها با موفقیت همراه نیست.
واکنشهای تکانشی این کودکان موجب می شود اعمالی از ایشان سر بزند که خود کودک از نامناسب بودن آن آگاهی داشته و باعث ناکامی خود وی و بزرگسالان می گردد.
لازم است بدانند، ADD اصولا یک ناتوانی با اساس عصب شناختی بوده و اجرا دستورات، سازماندهی فردی و سازماندهی مواد، تکمیل کارهایی که بر عهده فرد گذاشته شده، تمرکز حواس و کنترل تکانشی ایجاد اختلال می نماید.
همان گونه که والدین کودکان دارای معلولیت جسمانی با رسیدن کودک به سن خاصی وی را از استفاده از بریس یا صندلی چرخدار محروم نمی کنند، والدین و معلمین کودک مبتلا به اختلال نقص در توجه نیز نباید وی را از حمایت، نظارت و ثباتی که مورد نیازش می باشد محروم کنند.
والدین و معلمین به منظور کمک به عملکرد کودک مبتلا به نقص در توجه نیاز دارند که حمایت، نظارت و ثبات فوق العاده ای که در این مطلب از آن صحبت شده است را به وجود آورند. گاهی مواقع چنین انطباق هایی بیش از آنچه انتظار می رود اثر کرده و جانشین استفاده از داروهای محرک می شوند.
در بسیاری از موارد نیز درمانگر به این نکته پی می برد که ترکیبی از تکنیکهای انطباقی و داروهای محرک، اثراتی به مراتب بهتر از کاربرد منفرد هر کدام از این روشها را دارد.
ساماندهی انطباق های محیطی برای اختلال نقص در توجه – سایت پاکدلها
