ارزیابی واکنش های تعادلی
جهت ارزیابی واکنش های تعادلی و حفاظتی، کودک را باید بر روی تخته تعادل و یا هر سطح نامتعادل دیگری مانند توپ) قرار داد. تحریک باید در جهت های جانبی، قدامی خلفی و مورب انجام گیرد و عکس العمل کودک نسبت به تحریک مشاهده شود. برای ارزیابی دقیق این واکنش ها بهتر است کودک را در تمامی وضعیت های رشدی (طاق باز، دمر، نشسته، چهار دست و پا، دو زانو و ایستاده) مورد بررسی قرار داد.
مشاهده عکس العمل کودک نسبت به تغییر وضعیت او بر روی سطح اتکاء ثابت، شکل دیگری از ارزیابی واکنش های تعادلی و حفاظتی است (هل دادن کودک در جهت مشخص). مشخص ترین واکنش تعادلی، حرکت های تنه و اندام هاست که در جهت مخالف تحریک صورت می پذیرد و سبب بازگرداندن مرکز ثقل نسبت به سطح اتکاء می شود. به عنوان مثال اگر کودکی که در وضعیت نشسته ه. داره به عقب تحریک کنیم یا هل دهیم، عضلات شکمی، خم کننده های گردن و لگن، منقبض می شوند و حرکت رو به جلوی بدن را ایجاد می کنند و از افتادن کودک جلوگیری به عمل می آورند.
اگر کودک به دو طرف هل داده شود و یا تحریک گردد، اندام فوقانی و تحتانی سمت مقابل صاف شده و بالا می آید و قوسی در تنه در سمت مقابل به جهت هل دادن ایجاد میشود. این عکس العمل ها به کودک این امکان را می دهد که تعادل خود را حفظ نماید.
حرکت سریع و ناگهانی در جهت مورب، حرکت چرخشی گردن و تنه را جهت مقابله با تحریک به عمل آمده، به دنبال خواهد داشت. این حرکت های چرخشی با خم شدن تنه هنگامی که کودک را به عقب هل میدهیم و با صاف شدن تنه هنگامی که او را به جلو هل میدهیم، ترکیب می شوند.
انعطاف پذیری مناسب، قدرت عضلانی و تجربه کافی در مورد قرار گرفتن در هر وضعیتی، عوامل بسیار مهم در بروز واکنشهای تعادلی صحیح می باشند. بنابراین بلوغ عصبی – حرکتی به تنهایی شرط لازم و کافی برای ظهور واکنش های تعادلی نیست.
ارزیابی واکنش های تعادلی – سایت پاکدلها