افرادی که از راه شنیدن و تمرکز شنیداری به مرحله یادگیری پایدار می رسند، دارای حافظه شنیداری اند . این افراد دقیق تر از بقیه به صدای های جهان پیرامون گوش می دهند و تشخیص صداها نیز برایشان آسان تر است; بدین سبب وقتی کسی که یک یا دو بار با آن ها سخن گفته، با آنان ارتباط تلفنی برقرار می کند، بی درنگ صدایش را تشخیص می دهند .

اینان همیشه صداها، آهنگ ها، اصوات و گفت وگوها را با هم می سنجند و یادآور می شوند فلان صدا شبیه فلان چیز است; صدای این دو نفر شباهت دارد . این آهنگ را قبلا شنیده ام و چقدر دقیق کپی برداری شده است .

این افراد در کودکی نیز قابل تشخیص اند . آن ها در کودکی با صدای بلند سخن می گویند و میزان دقت و استماع مخاطب برایشان مهم است . حتی اگر مخاطب به دیدگانشان خیره شود، چنان چه احساس کنند به آن ها توجه ندارد، معترض می شوند; سکوت پیشه می سازند یا لب به شکوه می گشایند . و استدلال مخاطب را – به شما می نگریستم و به دقت گوش می کردم – باور نمی کنند .

این دسته از افراد هنگام تدریس معلم چشم ها را می بندند و به جایی خیره می شوند یا سر را پایین می اندازند و به دقت گوش می دهند . افزون بر این، گاه زیر لب سخنان استاد را تکرار می کنند . گاه معلمان محترم این افراد را به خطا از حالات یاد شده باز می دارند و کردارشان را نشانه بی توجهی می پندارند; در حالی که این حالات برای این گونه حافظه ها جز تمرکز معنایی ندارد .

آهنگ، طنین، سرعت، صلابت و کیفیت صدا برای این افراد بسیار مهم است .

نابینایان بیش از دیگران از این حافظه بهره می برند و در حفیقت فقدان بینایی را با آن جبران می کنند .