تکلم کودکان بسیار پیچیده است و به عوامل مختلفی نظیر عامل ژنتیکی، فرایند تکاملی، تجربیات زندگی و محیط اطراف آنها بستگی دارد. با این حال، نقش علم ژنتیک در تکلم کودکان قابل توجه است.
بعضی از ژن‌ها می توانند تاثیری بر روی توانایی تکلم کودک داشته باشند. به عنوان مثال، برخی از بیماری های ژنتیکی مانند بیش فعالی/کمبود توجه (ADHD)، اوتیسم و سندرم داون می توانند باعث کاهش توانایی تکلم کودک شوند. همچنین، برخی ژن هایی که برای توسعه سیستم عصبی مهم هستند می توانند در تکلم کودک تاثیر داشته باشند.
هرچند که عوامل ژنتیکی می توانند بر توانایی تکلم کودک تاثیر بگذارند، بازهم بسیاری از عوامل دیگر مانند تجربیات زندگی و محیط نیز نقش مهمی در تکلم کودک دارند. به عنوان مثال، کودکانی که در محیط حاکم بر تنش و استرس بزرگ شده‌اند، ممکن است تاخیر در تکلم داشته باشند. همچنین، برخی از تجربیات آموزشی ناموفق (مثلاً فراموش کردن یادگیری المان های زبان) نیز می تواند تأثیر منفی بر روی توانایی تکلم کودک داشته باشد.
بنابراین، برای بهترین نتیجه گیری در مورد تکلم کودکان، لازم است تمامی عوامل مختلفی که در این فرآیند تأثیر دارند، مورد بررسی قرار گیرند.
✅ژنتیک و توراث در ایجاد یک سری مشکلات گفتاری نقش دارد؛ مثل لکنت زبان یا اختلال بیان. ✅مسلماً کودکانی که اختلال بیان دارند، دیرتر از سایر بچه ها شروع به حرف زدن می کنند.
✅از نقش خانواده هم نباید غافل شد. شلوغی و عوامل محیطی و پرجمعیت بودن خانواده هم در به حرف افتادن کودک نقش مهمی دارد. ✅کودکانی که مورد بدرفتاری و اذیت و آزار قرار می گیرند و یا مورد غفلت واقع می شوند، ممکن است مهارت های کلامی پایین تری نسبت به همسالان خود داشته باشند.
✅تحقیقات نشان می دهند کودکانی که والدینشان در دوره خردسالی، زیاد با آنها صحبت می کنند، بهره وهوشی بیشتر دارند. همچنین دامنه لغات آنها نیز وسیع تر از کودکانی است که کمتر با اطرافیان خود صحبت می کرده اند.
✅پس از زایمان، هنگامی که به کودک شیر می دهید، پوشک او را عوض می کنید و یا او را به حمام می برید، با او صحبت کنید. در پنج ماهگی، ممکن است متوجه شوید که او با اشتیاق به حرکت لب ها و دهان شما نگاه می کند. به صحبت کردن ادامه دهید.
