والدین دانش آموزان دچار مشکلات یادگیری ، در مواجهه با مشکل فرزند خود معمولا این واکنش ها را از خود بروز می دهند:
انکار :
واقعا هیچ مشکلی وجود ندارد؟ من هم در بچگی همین طور بودم. جای نگرانی نیست! به مرور خوب می شود.
سرزنش:
تو مثل نی نی کوچولوها با او رفتار می کنی؟ تو بیش از حد از او انتظار داری. به خانواده من نرفته است.
ترس:
شاید مشکل واقعی را به من نمی گویند. مبادا مشکل حادتر از آن چیزی باشد که می گویند؟ آیا می تواند هیچ وقت ازدواج کند؟ آیا می تواند به دانشگاه برود؟ آیا می تواند فارغ التحصیل شود؟
ماتم :
اگر ناتوانی یادگیری نداشت، می توانست آدم خیلی موفقی باشد.
قرار و شرط : تا سال بعد صبر کن. اگر از اینجا نقل مکان کنیم شاید مشکل رفع شود. برای تعطیلات او را به اردو می فرستم.
خشم:
معلم ها چیزی سرشان نمی شود. از این محله، این مدرسه، این معلم و همه چیز متنفرم.
احساس گناه : حق با مادرم بود. باید در نوزادی قنداقش می کردم. نباید تا یک سالگی او سر کار می رفتم. من دارم تاوان چیزی را پس می دهم و بچه ام برای همین رنج می کشد
پذیرش:
پذیرش مرحله ای است که در آن والدین می توانند دیدگاه خود را از ناتوانی فراتر ببرند و کودک را همان گونه که هست بپذیرند.
مرحله بالاتر از پذیرش ،عزیز داشتن است ، به دلیل همان تفاوت ها و اینکه چگونه زندگی پدر و مادر را بهتر کرده است
برخی از اظهاراتی که والدین معمولا برای بیان این احساسات و احساس های دیگر خود بر زبان می آورند در چارچوب «واکنش های والدین کودکان دچار ناتوانی های یادگیری》 آمده است.
این احساسات تأثیر عمیقی در هر یک از والدین و تعامل های آنها با کودک دارد. چون احتمالا پدر و مادر به طور همزمان این مراحل را پشت سر نمی گذارند، هر یک باید احترام به حقوق دیگری را برای گذر با سرعت متفاوت از این مراحل بیاموزد.
هدف رسیدن به مرحله پذیرش است تا پدر و مادر بتوانند به دور از احساسات بی مورد تصمیم های لازم را اتخاذ کنند.
وقتی والدین کودکشان را با ناتوانی هایش بپذیرند، در این صورت قادر می شوند نیازهای خاص او را تأمین کنند و در عین حال زندگی عادی داشته باشند و به ایفای وظایف خانوادگی، خانگی، شهروندی و اجتماعی خود بپردازند (گالافر 1995)
واکنش های والدین کودکان دچار ناتوانی های یادگیری – منبع: کتاب ناتوانی های یادگیری – عصمت دانش – صفحه 215 – درج شده در سایت پاکدلها
