در آموزش بالینی، نخستین گام ضروری ایجاد رابطه ای خوب بین معلم و دانش آموز است.
بخش عمده موفقیت در آموزش بالینی به برقراری چنین تفاهمی وابسته است. معلم باید دانش آموز را، به رغم ناموفق بودن در یادگیری، در حکم انسانی شایسته احترام بپذیرد.
مفهوم رابطه سالم دلسوزی بدون درگیری عاطفی زیاد، درک بدون ملایمت افراطی و نگرانی واقعی برای رشد دانش آموز است. از آنجا که دانش آموز به طور مداوم در شرایط طردشدگی و شکست به سر می برد، رابطه او با معلم بالینی باید جو جدیدی از اعتماد و پذیرش برای وی ایجاد کند.
برای پدر یا مادر، حفظ رفتاری پذیرا و در عین حال واقع بینانه با کودک بسیار دشوار است، در نتیجه دانش آموز نسبت به ناامیدی والدین فوق العاده حساس می شود.
والدین غالبا از واکنش کودک نسبت به تلاش های خود غافل اند. برای مثال، پدر با حسن نیتی در کتابخانه عمومی به پسرش کمک کرد کتابی انتخاب کند. در حالی که به خواندن پسرش گوش میداد شنیدند که می گفت: «این کلمه را یک بار دیگر می گویم و می خواهم آن را تا آخر عمر فراموش نکنی.» چنین نگرش و رفتاری کودک را به سمت یادگیری سوق نمی دهد.
