بازداری شناختی یک مفهوم در روانشناسی است که به میزان و توانایی اجتناب از فعالیت های شناختی مربوط می شود. بازداری شناختی شامل کنترل و مدیریت فکرها، احساسات و تمایلات است. در واقع، افرادی که بازداری شناختی بیشتری دارند، قدرت بیشتری برای کنترل و تنظیم عواطف، تمرکز بر فعالیت های ضروری و مهم و انجام وظایف سخت و صبر در مواجهه با مشکلات و تحمل استرس دارند.
بازداری شناختی می تواند در موارد مختلفی نقش داشته باشد، از جمله مواجهه با آرزوها و تمایلات ناخواسته، منحرف کردن توجه از رویدادهای ناراحت کننده، نظم دادن به فکرها و افزایش کنترل بر تمرکز و توجه و مهار کردن تصمیم گیری های ناپایدار. بازداری شناختی ممکن است به منظور کاهش افکار ناخواسته و اضطراب، متمرکز شدن بر فعالیت هدفمند، بهبود عملکرد شناختی و ارتقای حافظه و تمرکز مورد استفاده قرار بگیرد.
اگرچه بازداری شناختی ممکن است در برخی موارد مفید و موثر باشد، اما اگر به طور طولانی و شدید درگیری شود، ممکن است به مشکلاتی نظیر افزایش استرس، کاهش خلاقیت و تمایل به بی ثباتی خواهد انجامید. به همین دلیل، مهارت های بازداری شناختی باید در حد متعادل و منطقی تمرین شوند.
🤔 در بازداری شناختی در کودکی، معمولاً به مهارت ها و راهبرد هایی اشاره می شود که کودکان را قادر می سازد تا تمرکز و توجه خود را کنترل کنند و تصمیم های بهتری بگیرند. این مهارت ها شامل تأخیر در واکنش به تحریکات نامناسب، تأخیر در انتقال و پردازش اطلاعات و کنترل عملکرد خود در مواجهه با آنها است.
علایم بازداری شناختی در کودکان ممکن است شامل عدم توانایی در تمرکز و حواس پرتی، سختی در پردازش اطلاعات، سرعت پردازش کمتر، دشواری در حل مسئله، نقص در حافظه کوتاه مدت و ناتوانی در سازماندهی و برنامه ریزی باشد. استفاده از روش های آموزشی مناسب، تمرین های تقویتی شناختی و حمایت از کودک در محیطهای یادگیری و زندگی روزمره می تواند در بهبود بازداری شناختی کودک کمک کند.
