مربیان دوره اول کودکی، رشد مهارت حرکتی را پایه بررسی رشد کودک می دانند (بیلی و ولری، ۱۹۹۲).
رشد حرکتی کودکان به طور معمول در برنامه تحصیلی عادی کودکان پیش دبستانی گنجانده می شود.
راهبردهای مداخلاتی در مورد کودکان پیش در دچار ناتوانی های یادگیری که از نظر هماهنگی، تعادل و موزونی حرکات یا تصویر کمبودهایی دارند، باید شامل روش هایی باشد که به ایجاد مهارت های حرکتی، آگاهی فضا و برنامه ریزی حرکتی بینجامد (کوک، تسیر و کلاین، ۱۹۹۲).
نظریه های پیشگام ناتوانی های یادگیری بر یادگیری حسی – حرکتی و ادراکی – حرکتی متمرکز بود. امروزه توجه به نقش رشد حرکتی کمتر است. دلیل این کم توجهی مربوط به پژوهشی است که در دهه ۱۹۷۰ انجام شد و این نتیجه را عنوان کرد که مهارت های تحصیلی کودکان بزرگ تر پس از تمرین های آموزشی حرکتی بهبود نمی یابد (کاویل و متسون، ۱۹۸۳؛ هامیل، گودمن و ویدر هولت، ۱۹۷۴؛ هامیل و لارسن، ۱۹۷۴ ب؛ لأرسن و هامیل ۱۹۷۵؛ نیوکامر و هامیل، ۱۹۷۶).
با بررسی عصر گذشته به سادگی این نکته آشکار می شود که آموزش مهارت های حرکتی در صورتی به بهبود پیشرفت تحصیلی می انجامد که همراه با آموزش مهارت های تحصیلی نباشد. البته، نقش آموزش حرکتی در خواندن چیزی بیش از تغییر عدسی عینک کودک نیست و نمی تواند فورا کودکی کتاب نخوان را به کودکی بسیار علاقه مند به کتاب تبدیل کند.
طنز قضیه اینجا ست که رشد حرکتی در برنامه های ناتوانی های یادگیری نادیده گرفته می شود، آن وقت تناسب جسمانی، ورزش و فعالیت های حرکتی در دیگر حیطه های زندگی مؤلفه هایی اساسی برای تأمین سلامت عمومی و بهبود وضع زندگی و کار افراد محسوب می گردد.
امروزه بر نقش حیاتی ورزش در حفظ بهداشت و آسایش عمومی در حد گسترده ای تأکید می شود. در حقیقت، مداخله درمانی از طریق فعالیت های حرکتی می تواند پیشرفت های بسیار غیر منتظره و بی شماری را به ارمغان آورد. چنین مداخله ای می تواند به کودک کمک کند شادتر، مطمئن تر به خود و حاضر و آماده تر برای یادگیری شود.
افزون بر این می تواند روابط اجتماعی کودک را تقویت کند. هنگامی که آموزش حرکتی مستلزم عبور کودک از زیر، بالا، بین و اطراف موانع باشد، کودک علاوه بر موارد فوق مهارت های شناختی و زبانی مهمی را نیز فرا می گیرد.
در یک برنامه گردش علمی تابستانی دانش آموزان دچار ناتوانی های یادگیری، کارکنان متوجه شدند شرکت کنندگان در اردو وقتی به یادگیری شنا می پردازند، در خواندن نیز پیشرفت زیادی نشان می دهند (لرنر، برنستاین، استیونسون و رابین، ۱۹۷۱).
